داشتیم از خط به عقب باز می‌گشتیم . «قائم مقامی‌» در کنارم بود و می‌گفت: «نمی‌دانم چه کرده‌ایم که خداوند ما را لایق شهادت نمی‌داند.» گفتم: « شاید می‌خواهد که ما خدمت بیشتری به اسلام و مسلمین بکنیم.»
پاسخ داد: « نه ، من باید شهید می‌شدم و الآن وجدانم ناراحت است . آخر در خواب دیده بودم که شهید می‌شوم و امام زمان (ع) دستم را گرفته و به همراه خود می‌برد .» درهمین حال ، یک خمپاره‌ی 120 کنار ماشین ما به زمین خورد و این بنده‌ی عاشق به شهادت رسید .
هنگام شهادت ، لبخند بسیار زیبایی بر لب داشت که همه‌مان را مسحور خود کرده بود . گویی مشایعت امام زمان (عج) او را چنین به وجد آورده بود .

منبع :کتاب لحظه ‌های آسمانی
راوی : محمد رضایی