بیقراری باز طغیان کرده است

خاطرم یاد شهیدان کرده است

یاد موقعیتها بخیر، که در آن به فکر موقعیت نبودیم.

یاد قرارگاهها بخیر ، که بیقراری می آورد.

یاد ایستگاههای صلواتی بخیر ، که استراحتگاه ملائک بود.

یاد سنگرهای  استراحت بخیر ، که شبها در آن آسایش زمین می خورد و غفلت می گریخت.

یاد معبرها بخیر ، که راه عبور از مرز خاک ، تا افلاک بود.

یاد کانالها بخیر ، که در آن گنداب خودنمایی جریان نداشت.

یاد نقشه های عملیاتی بخیر ، که فلشهای خدایی در آن رسم میشد.

یاد قطب نما بخیر ، که روی به سوی مقصد اصلی انسان میگذاشت.

یاد بی سیم بخیر ، که رابط ما بود و آسمان.

یاد منورها بخیر ، که به دیدار چهره های نورانی شهدا می آمدند و سرانجام از شدت حسادت چراغ عمرشان خاموش می شد و در زمین می افتادند.

یاد مین بخیر، که سکوی پرواز بود.

یاد گلوله بخیر ، که قاصد وصال بود.

یاد کوله پشتی بخیر ، که توشه آخرت در آن گرد آمده بود.

یاد پلاک بخیر ، که شماره پرواز بود.

جا دارد چفیه چهار خانه ام را بر سر کشم و اشک حسرت فرو ریزم که ، من جا مانده ام!!