یک روز وقتی به منزل رسیدم ، دیدم که قاسم ، فرش زیر پایمان را جمع کرده ، پرسیدم : چه کار میکنی پسرم؟ قالی را کجا می بری؟
او پاسخ داد: پدرجان! اگر این فرش را به همسایه مان ندهیم ، نماز و روزه ما اشکال دارد چون او هیچ فرشی برای زیر پای خود ندارد . او بلافاصله قالی را به دوش خود گرفت و رفت و آن را به همسایه داد و شاد و خوشحال برگشت من خیلی خرسند شدم و به آن فرزند پاک و دلسوز افتخار کردم.
منبع: کتاب حنجره های بی تاب
برچسب ها :
یاد و خاطره شهدا ,
