روایت حاج همت ازجنایات ضدانقلاب 

سردار حاج محمد ابراهیم همت درباره تاثیر فتوای ماموستا عثمان در منطقه گفته بود این جریان ?ثیف و خائنانه بلافاصله در منطقه دامن گیر شد و حتے دامنه این جریان بـه پاوه هم رسید بـه عنوان مثال بعد از صدور این بـه اصلاح فتوا چندین حمله از طرف گروه? رزگاری بـه پاسداران ما صورت گرفت موقعے ?ه برادران سپاه و ارتش حمله ?ردند تا منطقه‌ اورامان را آزاد ?نند طی حمله‌ چند تن از برادران ما ?ه زخمے شده بودند به دست عوامل رزگاری اسیر شدند این از خدا بی‌خبرها روی زخم‌های این مجروحین آب نم? ریخته بودند‌ آب جوش ریخته بودند چرا ?ه آن روحانے نماهای مزدور آمری?ا در جلسات‌شان‌ جنگ علیه شیعه و به اصطلاح خودشان علیه پاسدار را حلال ?رده بودند ریختن آب جوش بر سر این‌ها را هم حلال ?رده بودند حتے بعضی زن‌ها هم روی سر این بچه‌ها آب جوش می‌ریختند و این‌ها همه گوشه‌ای ?وچ? از عذابے بود ?ه ما از دست این جنایت?ارها ?شیدیم

شھیدابراهیم همت

برای رد شدن از سیم خاردار باید یه نفر روی سیم خاردار میخوابید تا بقیه از روش رد بشن(!!) داوطلب زیاد بود.

قرعه انداختند، افتاد بنام یک جوان زیبارو !! همه اعتراض کردند الا یک پیرمرد که گفت: چکار دارید بنامش افتاده دیگه ...

همه تودلشون گفتند : عجب پیرمرد سنگدلی !! دوباره قرعه انداختند، باز هم افتاد بنام همون جوون ...

جوان بدون درنگ خودش رو انداخت روی سیم خاردار

تو دل همه  غوغائی شد ...!!

بچه ها گریان و با اکراه شروع کردند به رد شدن از روی بدن جوان ... همه رفتند الا همون پیرمرد ... گفتند چرا نمیای ؟؟

گفت : نه شما برید من باید بدن پسرم رو ببرم برای مادرش

آخه مادرش منتظره ... درود بر شهامت و غیرت آنان !!

نمیدونم الان برای رد شدن و رسیدن به عرش دنیا پاتون رو روی خون کدام شهید گذاشتید؟؟!!

یاد شهید بابایی بخیر که طلاهای همسرش را فروخت و به افسران و سربازان متاهل داد و گفت : مایحتاج عمومی گران شده و حقوق شما کفاف خرج زندگی رو نمیده !!

یاد شهید رجبی بخیر که پول قرض الحسنه به دیگر نیروها میداد و میگفت وام است و وقتی میگفتند دفترچه قسطش را بده میگفت کسی دیگر پرداخت میکند.

یاد شهید بابایی بخیر که یکی از دوستانش تعریف میکرد  که : دیدم صورتشو پوشونده و پیرمردی رو به دوش کشیده که معلوله ... شناختمش و رفتم جلو که ببینم چه خبره که فهمیدم پیرمرد رو برا استحمام میبره !!

یاد شهید حسین خرازی بخیر که قمقمه آبش را در حالی که خودش تشنه بود به همرزمانش میداد و خودش ریگ توی دهانش گذاشت که کامش از تشنگی به هم نچسبه !!

یاد شهید مهدی باکری بخیر که انبار دار به مسئولش گفت : میشه این رزمنده رو به من تحویل بدی، چون مثل سه تا کارگر کار میکنه طرف میگه رفتم جلو دیدم فرمانده لشگر مهدی باکریه که صورتشو پوشونده کسی نشناسدش و گفت چیزی به انباردار نگه !!

هواپیمای سوخو را حاج احمد وارد نیروی هوایی سپاه کرد.
همه انتظار داشتیم مراسم افتتاحیه‌اش در تهران باشد،
سردار ولی گفت: می‌خواهم مراسم افتتاحیه توی مشهد باشد.
پایگاه هوایی مشهد کوچک بود. کفاف چنین برنامه‌ای را نمی‌داد.
بعضی‌ها همین موضوع را به سردار گفتند.
سردار ولی اصرار داشت مراسم در مشهد باشد.
با برج مراقبت هماهنگی‌های لازم انجام شده بود.
خلبان، برفراز آسمان، هواپیما را چند دور، دور حرم حضرت علی بن موسی الرضا(ع) طواف داد.
سردار کاظمی این را از خلبان خواسته بود.
خیلی‌ها تازه دلیل اصرار سردار را فهمیده بودند.
خدا رحمتش کند؛ همیشه می‌گفت: ما هیچ وقت از لطف و عنایت اهل بیت، خصوصاً آقا امام رضا(ع) بی‌نیاز نیستیم...
شهید عرفه سردار حاج احمد کاظمی

شهید مصطفی چمران

وقتی کنسروها را پخش می کرد، گفت "دکتر چمران گفته قوطی ها شو سالم نگه دارین. "

بعد خودش پیداش شد، با کلی شمع.

توی هر قوطی یک شمع گذاشتیم و محکمش کردیم که نیفتد.

شب قوطی ها را فرستادیم روی اروند.

 عراقی ها فکر کرده بودند غواص است، تا صبح کلی آتش ریختند...

منبع:یادگاران، جلد یک، کتاب شهید چمران، ص 52

لباس غواصی اش تنگ بود. چند قالب« تی ان تی» بست به خودش. « جعفر، چه کار می کنی؟»« باید راه باز بشود. بچه ها را قتل عام می کنند.» 

عملیات والفجر هشت بود. باید توی منطقه معبر باز می کردیم. لشگر عاشورا حمله کرد، ولی هنوز مسیر باز نشده بود.چند ردیف سیم خاردار و خورشیدی کاشته بودند جلومان، جعفر راه افتاد طرف سیم خاردارها. فریاد زدم: « جعفر!» برگشت طرفم. گرفتمش تو بغلم. « حسین، حلالم کن!» گریه امانم نمی داد. سرش را از شانه ام برداشت. سربندش را بست به پیشانی ام. برعکس بسته بود. گره افتاده بود روی صورتم، نوشته پشت سرم. با چشمان تر از پشت در رشته قرمز جعفر را می دیدم. « خب، برو عقب. چند کیلو تی ان تی است!» و خندید. شوخی نیست که! داشتم دیوانه می شدم. از سیم خاردارها دور شدم. نمی دانستم چه کار می کنم. نمی خواستم صدای انفجار را بشنوم. نشد. صدا بلند بود. مثل زوزه یا غرش. موج انفجار زمینم زد. دمر افتاده بودم تو گلهای جزیره. گریه می کردم.چی شده برادر؟ نگاهش کردم. از بچه های عاشورا بود. زمزمه کردم: راه باز است. معبر باز است.

راوی: حسین محمدی

منبع: کتاب حکایت سرخ